Zaterdag 26 oktober 2013
Na 5uur en 40minuten heb ik eindelijk het voetbalveld bereikt. Nog een klein rondje over het voetbalveld en het is mij gelukt. Een 37km trail met ruim 700 positieve hoogtemeters finishen zonder er ook maar ooit voor getraind te hebben. Alleen de Duinentrail 2 weken eerder kwam in de buurt met 30km. Daarvoor nooit meer gelopen dan 21km.
Omdat het zo raar staat als je wandelend over de finish komt, zet ik mezelf maar in beweging. Met veel pijn hobbel ik richting de finish en weet er zowaar een glimlach uit te persen. Een glimlach terwijl ik veel liever heel hard zou gaan huilen…
Tot de verzorgingspost op 11km ging het namelijk redelijk. Niet snel, maar ik zou er wel komen. Na de verzorgingspost kreeg ik echter een steek in mijn buik die niet weg ging, maar ook hardlopen onmogelijk maakte. Zelfs naar beneden. Wandelen was dus de enige optie. Aangezien stoppen dat absoluut niet was.
Als je 24km moederziel alleen door een onbekend gebied wandelt, dan kom je jezelf zo nu en dan tegen. Diepe dalen afgewisseld met nog diepere dalen…
Als ik dus eindelijk na 5 uur en 44 minuten over de finish kom, besluit ik dan ook dat afstanden tot een marathon ver genoeg zijn en ik NOOIT (of in ieder geval de eerst komende jaren niet) verder zal lopen. Dat doen alleen gekken en zo gek ben ik niet.
April 2014
De inschrijving voor de Beartrail is open en zonder enige twijfel zet ik een vinkje achter de 57km. Als ik dan toch de km’s in de benen heb voor en van de Kustmarathon, dan kan ik ook wel een poging doen om de 57km te volbrengen.
Zaterdag 25 oktober 2014
Eindelijk is het zover, mijn eerste ultratrail.
Na de Kustmarathon die niet echt een succes was, had ik wat twijfels. Maar omdat je na 21km kan kiezen om toch voor de 37km te gaan, besloten om het maar gewoon te gaan doen. In juli 2015 staat de Eiger 51 op het programma en het is wel fijn om ruim van te voren te weten hoe mijn lichaam reageert op een afstand van 50+km.
Voor de verandering ben ik eens niet alleen. Mede LGZ’er Mike heeft ook besloten om de 57km te gaan doen. Altijd leuk om met een bekende aan de start te staan!
Die ultra afstanden heb wel een nadeel, ze beginnen altijd zo vroeg. En dan valt deze nog wel mee met een starttijd om 9.00u. De wekker gaat dus om 5.00u en om 5.45u zit ik in de auto richting SK Voeren. Volgens mij 1 van de kleinste voetbalclubs van België. De locatie heeft 1 voetbalveld en 1 gebouwtje met daarin een kantine en wat kleedkamers.
Na het ophalen van mijn startnummer, kletsen, lachen om de steeds bozer wordende vrijwilliger die auto’s af moet parkeren (waarom luisteren sommige automobilisten zo slecht?) en omkleden, is het tijd om richting de start te gaan. Bij het Raidlight tentje nog even in reallife kennis gemaakt met Ronald de Graaf. Altijd leuk om een gezicht bij een naam te hebben!
Om 9.00u geeft Raymond Beeren het startschot en een niet al te grote groep trailers zet zich in beweging.
Om de batterij van mijn horloge te sparen heb ik mijn hartslagmeter niet om en ik besluit dan ook na 100m dat mijn ademhaling het tempo zal bepalen. Ademen mag vooral geen moeite kosten en anders langzamer gaan lopen. De afstand is tenslotte nieuw en ik weet ook niet hoe mijn maag en benen gaan reageren, dus dan maar zorgen dat het conditioneel in ieder geval geen probleem zal zijn. Finishen is tenslotte het enige doel vandaag.
Mike laat ik dus bewust al snel bij mij weg lopen. Hij gaat gewoon harder dan ik wil, maar zo nu en dan wacht hij even om een foto van mij te maken.
De eerste de beste afdaling, na 3km, is meteen een voorproefje voor de rest van het parcours. Het pad loopt ongelijk en is zo glad dat ik al snel in spagaat een halve pirouette maak en dus met mijn kont in de modder eindig. Ach, hebben we dat in ieder geval al vast gehad.
De rest van de route tot aan de verzorgingspost op 11km is eigenlijk wel goed te doen en na ongeveer 1uur en 15 minuten komen we daaraan. Dat beloofd wat voor de rest van de route denk ik nog.. Ik krijg te horen dat ik 3e vrouw ben. We zitten pas op 11km, dus ik schenk er niet heel veel aandacht aan.
Mike staat op mij te wachten en na 3 bekertjes drinken vervolgen we onze weg. In mijn beleving van vorig jaar krijgen we na een paar km een enorm steile heuvel. Grappig hoe een beleving kan verandering in een jaar. Zo steil is ie namelijk helemaal niet.
Iets verderop krijg ik weer te horen dat ik 3e vrouw ben. Wauw, is best leuk voor de verandering. Maar we moeten nog zo ver, dus ik geloof nooit dat ik dat vol ga houden.
Als mijn horloge 16km aangeeft, is het 1e waar ik aan denk de 2e verzorgingspost die dus nog maar 10km lopen is. De 2e gedachte is dat ik dus nog minder dan een marathon hoef. En dat klinkt niet eens heel ver..
Tot mijn verbazing kom ik steeds dichterbij bij Mike in de buurt. Als ik vlakbij hem ben, roep ik hem toe dat ie alle vrouwen moet tackelen die bij hem in de buurt komen. Als ik eenmaal naast hem loop, verteld hij dat hij uitgegleden is en last heeft van zijn rechterheup. Hij twijfelt wat hij bij de splitsing 57/37 gaat doen. Ik schrik eigenlijk een beetje, want ik heb er geen rekening mee gehouden dat ik ruim 35km in mijn eentje moet gaan lopen.
Als Mike vlak voor de splitsing gaat wandelen besluit ik om van hem weg te lopen. Ik voel mij een klein beetje schuldig, maar ik hoop dat het zijn beslissing makkelijker maakt omdat hij mij niet naar links ziet gaan.
Ik kijk nog wel achterom en hoewel ik het niet goed kan zien, ga ik er vanuit dat hij naar rechts gaat en loop door.
Bij 22km struikel ik over een steen en lig languit in de modder. Tot mijn, op dat moment, lichte teleurstelling wordt er door een vrouw gevraagd of het wel gaat. Shit, daar gaat mijn 3e plek. Of misschien toch niet shit..
De 2e verzorgingspost staat tot onze verbazing bij 24km en niet bij 26km. Ik besluit om heel rustig aan te doen in de hoop dat de onbekende vrouw eerder vertrekt dan mij. Dan hoef ik mij alleen nog maar te richten op dat wat belangrijk is vandaag: heelhuids de finish halen. Nog geen minuut later komen er echter nog een aantal dames aan. “Probleem” opgelost dus.
Ik hoop nog heel even dat Mike nog komt, maar omdat het mij te lang duurt ga ik maar weer verder.
Er ligt ongelooflijk veel modder, en daardoor gaat het wat minder snel. Bij 26km krijg ik een klein dipje. Was het bij 16km nog maar 40km, nu is het nog wel 30km en de verzorgingspost pas over 14km. Ik probeer wat positieve gedachten tevoorschijn te toveren en ploeter voort in het enkel diepe modder. Langzaam vorderen de km. Niet alleen vanwege de modder gaat het langzaam, maar ook omdat de afdalingen mij niet zo liggen. De meeste zijn bij droog weer al moeilijk beloopbaar omdat ze zo smal zijn of vanwege de ongelijke ondergrond en nu dus helemaal. Voor mij is het dus bijna onmogelijk om wat snelheid te winnen bij de meeste afdalingen.
Uiteindelijk komt dan ook de laatste verzorgingspost in beeld. Inmiddels zitten we op 43km. Ik heb nog nooit zover gelopen en we moeten er nog 13. Al km’s lang verbaas ik mij er over dat ik, ondanks het bewust gekozen lage tempo, nog steeds geen last heb van mijn benen. Of in ieder geval niet zoals het normaal gesproken is.
Ik giet snel 2 bekertjes cola achterover en vertrek weer. De 2 andere aanwezige dames vertrekken niet veel later en halen mij weer in. Het echte aftellen is begonnen! Nog 13km en het is mij gelukt, mijn eerste ultra(trail).
Ik weet nog van vorig jaar dat dit relatieve makkelijke km’s zijn. Of eigenlijk zouden zijn zonder al die modder. Beetje jammer dus dat het met nog 9km te gaan, gaat regenen.. Grrrrrrrrrr Vervolgens blijken de meeste afdalingen zo goed als niet beloopbaar en zie daar, klein dipje nr2.
Gelukkig blijkt 1 van de 2 dames steeds dichterbij te komen. Mede omdat ze ongelooflijk moeilijk doet over grote plassen water. Alsof haar voeten nog droog zijn… En mijn poging om steeds dichterbij haar te komen, en de km’s die steeds minder worden, zorgen er voor dat ik weer zin krijg. Met nog zo’n 2km te gaan haal ik haar in. En omdat ik stug door de plassen blijf stampen, komt ze niet dichtbij genoeg om mij in te halen.
Na 56km staan we weer op het voetbalveld voor het laatste halve rondje. Ik hoor haar achter mij versnellen en heb eigenlijk geen zin om mee te doen. Tot ik naar de klok kijk: 7.29.40 en ben uiteindelijk net iets sneller.
Daar gaat de blije finish foto.
Na snel wat gedronken te hebben vertrek ik richting auto. Uit het Scarabee tentje komt Ronald echter tevoorschijn en vraagt hoe het ging. Omdat het nog steeds regent ga ik maar onder het tentje staan. Daar staan Marc (van Scarabee) en een voor mij onbekende man(waarschijnlijk ook van Scarabee).
We praten wat over mijn ervaring van vandaag en dan begint Marc ineens over mijn soort van dilemma van vorige week. En waar ik nou tussen wilde kiezen. Omdat er ongeveer 3 weken tussen beide evenementen zit, was zijn oplossing heel simpel. Gewoon alle 2 doen.. Dat nou niemand anders dat verzonnen heeft.. haha.
Ik krijg het koud en wens de 3 heren een fijne dag en loop wat stijfjes richting mijn auto. Snel onder de douche en dan naar huis.
Over het geheel van vandaag ben ik tevreden. Zowel onderweg als na afloop nergens last van en de test met de (waarschijnlijk) namaak fruitreepjes van de Decathlon was een succes.
De tijd was vandaag iets minder belangrijk, maar ik weet wel dat het tempo de volgende keer best iets hoger mag en ook kan.