Het is 10.15 als er een facebook berichtje op mijn telefoon verschijnt. “We zijn onderweg” luidt het.Ik sta inmiddels al op de carpool plaats en weet dat ik nog zo’n 20 minuten moet wachten voordat Mike, Caroline en Marian bij mij zijn.
Als Mike bij mijn auto stopt, gooi ik de spullen in de achterbak en stap in. “Jan heeft een bolus voor je ingepakt” is het eerste wat ik te horen krijg. Lekker!!
Vervolgens gaat mijn telefoon, het is Anthony. “We zaten niet op te letten en zijn voorbij de afslag gereden”. Ik vertel dat Mike hetzelfde had, maar dat ik inmiddels in de auto zit en we onderweg zijn.
Met nog zo’n 80km te gaan stoppen we even bij een tankstation voor een sanitaire stop en een kopje koffie. Ondanks dat het niet afgesproken is blijkt het merendeel van de groep hier ook gestopt te zijn. Gezellig! Na een korte stop rijden we verder en komen ruim op tijd aan in La Roche-en-Ardenne waar we met zo’n 20 leden van Loopgroep Zeeland mee gaan doen aan Trail des Fantôme. 3 doen de 13km, de rest de 26km.
Tijdens het ophalen van het startnummer wordt al omgeroepen dat de start van de 26km waarschijnlijk wordt uitgesteld tot de nr1 van de 100km (Steven Pauwels) binnen zal zijn. Verwachte aankomsttijd is namelijk rond 15.00 en dat is dus onze starttijd. We hebben nog ruim 1,5u tot de start, dus er wordt op het gemakje omgekleed, wat gekocht bij de stand van Scarabee en vooral veel zenuwachtig gekeken. Voor de meeste is het hun eerste trail en hebben geen idee wat ze te wachten staat.
Na een groepsfoto is het tijd om naar de start te lopen. Waar we inderdaad met alle 26km lopers en de reeds aanwezige 13km lopers de nr 1 van de 100km binnen zien komen na een tocht van iets meer dan 11u!! Vlak voor de start zie ik de enige Belg van de Trailrunweek, Peter. We kletsen even wat en al snel blijkt dat we gestart zijn. Ik sluit weer aan bij de rest van Loopgroep Zeeland. We halen Peter in en ik besluit om een stukje met hem mee te lopen.
Al snel komen we bij de 1e ongepland water oversteek. Waar de meeste, inclusief Peter, besluiten om er om heen te lopen, dender ik gewoon vrolijk verder. Wel zo leuk voor de fotograaf en ik krijg toch geen blaren van natte voeten.
Ik wacht even op Peter, het tempo ligt eigenlijk te hoog, en we lopen samen verder de eerste heuvel op. Nog steeds gaat het voor mij eigenlijk te hard, maar ik besluit om gewoon door te lopen. Peter gaat echter zo hard in de eerste afdaling dat ik besluit om een stapje terug te doen. Wat maar goed is ook, want hij finished uiteindelijk 20 minuten eerder dan mij.
Het gaat echter zo lekker dat het niet helemaal lukt om mijn hartslag omlaag te krijgen en ga dus maar gewoon verder waar ik mee bezig ben. Door het te hoge tempo heb ik wel last van steken in zowel mijn linker als rechterzij, maar dat weet ik redelijk onder controle te houden.
Als ik na een heerlijk lange afdaling beneden aankom blijk ik de eerste 6km in bijna 9,8km/u afgelegd te hebben. Oeps, dat is het voor mij echt veel te snel. Nu maar hopen dat het geen consequenties heeft.
Na nog een klim en een afdaling hoor ik rond 7km ineens mijn naam. Ik kijk achterom en zie Anthony, Durby en Conrad en besluit op ze te wachten.
Tegelijkertijd komen we bij de eerste echt lastige beklimming waar een soort van opstopping is. We vermaken ons uitstekend met zijn 4en en poseren regelmatig voor de camera van Anthony. Inmiddels is mijn hartslag ook weer gezakt tot een normalere hoogte en ik ren vrolijk achter ze aan. Het gaat lekker!
De eerste echte steile afdaling komt er aan en levert het nodige gelach op. Uiteraard is het door de regen veel te glad. Het lukt mij om zonder vallen beneden te komen. Het is een wonder.
Het wordt langzaam wat drukker en we raken Anthony kwijt en gaan met zijn 3en verder. Durby is een stukje terug redelijk hard gevallen en doet wat voorzichtiger en ook Conrad heeft het soms moeilijk op de gladde stukken. Het tempo gaat iets naar beneden en ik besluit om bij ze te blijven.
Bij de laatste klim voor de 1e drankpost ga ik wat sneller naar boven en loop door. Hoewel ik eigenlijk van plan was om deze gewoon voorbij te lopen, stop ik toch als ik Marian en Caroline zie. Ik ben eigenlijk verbaasd omdat ze een heel stuk voor mij liepen.
Ik neem toch maar een bekertje cola en zie Durby en Conrad aan komen lopen. Conrad is zijn beker vergeten en ik geef hem de mijne zodat hij ook cola kan nemen. Uiteindelijk gaan we met zijn 3en weer verder. We zitten op de helft
Na een relatief makkelijk stukje volgt een gladde steile klim. Inhalen is hier lastig en hoewel ik het tempo eigenlijk te laag vind besluit ik om toch maar rustig achter Conrad aan te klimmen. Tot mijn verbazing merk ik dat zeer soepel omhoog klauter. Geen last van mijn benen.
Bij de zeer steile, gladde, afdaling die volgt ga ik een stuk sneller dan Durby en Conrad en besluit om vanaf nu toch maar mijn eigen tempo aan te gaan houden. Niet veel later zie ik Marian en Caroline voor mij lopen.
Rond de 16km komen we aan bij de eerste Ourthe oversteek. Brr, best koud dat water…
Er wordt door 3 heren gevraagd of ik een paar foto’s van ze kan nemen. Ach, waarom ook niet. Het gaat nog steeds lekker en alle gevoel van tijd ben ik toch kwijt.
Na wederom een steile klim waarbij je een ketting vast moet grijpen om naar boven te kunnen klimmen volgt uiteindelijk de 2e lange afdaling. Deze gaat rechtstreeks naar de 2e verzorgingspost. Inmiddels heb ik Marian en Caroline al een tijdje geleden ingehaald en zal ze pas bij de finish weer terug zien. Later bleek dat Caroline ergens last van had waardoor ze niet goed kon rennen. Normaal gesproken zouden een stukje sneller moeten zijn dan dat ik ben.
Vlak voor de 2e drankpost staat Jan Jansma klaar met zijn foto toestel en na een, tot hilariteit van de lopers om mij heen, debiele sprong ren ik hem lachend voorbij (gelukkig is deze foto mislukt).
Eigenlijk wil ik deze verzorgingspost voorbij rennen. Maar als ik aangemoedigd wordt door iemand in een Loopgroep Zeeland shirt (haar naam weet ik op dat moment even niet, maar blijkt Jolanda te zijn) besluit ik wederom om toch maar te stoppen voor wat cola. Ze vraagt hoe het gaat en voor het eerst sinds jaren kan ik niet anders zeggen dan dat het goed gaat. En dat is ook echt zo. Zelfs na 20km en de nodige hoogtemeters heb ik nog steeds nergens last van.
Vanaf hier is het nog 5km naar de finish. Een blik om mijn horloge verteld mij dat ik nog een uur heb voor mijn zelf opgelegde tijdslimiet. Ik vertel Jolanda snel wie er allemaal achter mij zitten en ga weer verder.
Ik weet dat we nog 1 hele steile klim krijgen. En dat het daarna bijna alleen naar beneden is.
En de klim is steil, heel steil. Met mijn handen duwend op mijn bovenbenen stamp ik hard naar boven. Veel vermoeide deelnemers verbijsterend achterlatend.
Na een km blijken we boven te zijn en wat volgt is een zeer vervelend vlak stuk met de wind vol tegen. Voor het eerst begin ik mijn benen te voelen. Ik ben inmiddels de km aan het aftellen en na een blik op mijn horloge weet ik dat stug door moet blijven rennen en dat ik dan zeer tevreden zal zijn bij de finish.
Uiteindelijk volgt de laatste afdaling en na een, voor zere benen lastig stuk, door het bos komen we weer aan bij de Ourthe voor de 2e oversteek. Vanaf hier is het nog 300m.
Ik vang de man die voor mij door het water loopt nog even op als hij zijn evenwicht verliest en bijna achterover valt. Staat zo lullig met al die mensen op de kant als je nu languit in het water valt. Op de kant haal ik hem in en hoor dat hij probeert aan te haken, maar dat het niet lukt.
Uit het niets wordt ik keihard ingehaald door een vrouw, maar ze loopt zo hard dat ik geen poging ga doen om bij haar te blijven.
Vlak voor de finish zie ik Marko en Anthony in het water staan en Mike die daar een foto van neemt. Ik schreeuw heel hard “Mike” hij draait zich om en neemt snel een foto van mij. Marko en Anthony schreeuwen vanuit het water wat bemoedigende woorden en niet veel later hoor ik rechts iets en zie in mijn ooghoek iemand staan die op Peter lijkt. Leuk dat hij mij wederom opwacht bij de finish!!
Uiteindelijk zet ik mijn horloge stil op 3.37.59. Later blijkt dat mijn horloge 4 minuten op pauze heeft gestaan, de officiële eindtijd is 3.41.43. Goed voor een plek in de middenmoot. En voor mijn doen dus uitzonderlijk goed!
Ik besluit om richting de heren in het water te lopen en praat ondertussen nog even met Peter. Het redelijk frisse water van de Ourthe voelt goed en als snel komen er steeds meer LGZ’ers over de finish en eindigen in het water. Vanaf de kant wordt er een beetje vreemd gekeken naar al die rode shirtjes in het water.
Na een heerlijk douche gaan we nog wat eten in het aanwezig restaurant. Ik geloof niet dat ze heel blij waren met een bestelling van 20 man/vrouw om 21.00u. Maar de hamburger smaakte best goed.
In de lange autorit naar huis nog eens nagedacht over de wedstrijd.
Mijn streeftijd was max 4.00u. Stiekem hoopte ik op 3.45u en het werd dus 3.41 (inclusief wachten, poseren voor de foto en foto’s maken van anderen).
En hoewel ik ook deze keer sneller had kunnen zijn “als”… kan ik mij daar niet druk over maken.
Ik kan niets anders doen dan concluderen dat de zelf opgelegde test meer dan geslaagd is.
Ik heb lekker gelopen, geen 1 keer het idee gehad dat ik te weinig energie had en pas na 22km begonnen mijn benen pijn te doen.
Dus voor het eerst in tijden (misschien wel jaren) ben ik TEVREDEN!
