Na ruim 6 maanden geduld hebben, ontelbare keren het filmpje van 2013 bekeken te hebben, een super gave voorbereidende week (www.trailrunweek.nl) en een week toerist spelen, is het dan eindelijk zo ver: ik kan mijn startnummer voor de Trail des Ecrins op gaan halen.
Tijdens het naar beneden rijden lacht de berg waar we omheen zullen lopen vriendelijk naar mij en stiekem beginnen er hier en daar wat kriebels en wat twijfels te komen… 40km en 2000 hoogtemeters… is dat stiekem niet een beetje te veel van het goede?
Het is me niet helemaal duidelijk waar het is, maar Vallouise kan nooit heel erg groot zijn.. Uiteraard rij ik dus eerst langs de aangegeven parkeerplaats 😉 Vervolgens mis ik ook nog het bordje die vertelt waar je je startnummer op kan halen. Het gaat weer lekker. Uiteindelijk maar besloten om een aantal sportief uitziende heren te volgen en dat blijkt beter te werken.
Gelukkig spreekt degene die mij helpt Engels en na het opschrijven van mijn achternaam is het snel geregeld. Vlug terug naar het hotel en daarna naar de camping waar een soepje en een pasta maaltijd om mij staat te wachten.
’s Avonds voor het slapen nog 1 keer het hoogteprofiel kaartje, wat ik inmiddels kan dromen, bekeken. Achteraf had ik dat misschien beter niet kunnen doen…..
Om 5.45u gaat de wekker. Snel een bakje yoghurt met 2 bananen naar binnen gewerkt en na het bij elkaar rapen van de laatste spullen is het wederom tijd om naar beneden te rijden. Ook nu lacht de berg vriendelijk naar mij… De berg zelf heb ik al bedwongen en als ik in 6km 1650 positieve hoogtemeters kan overbruggen, dan lukken 2000 positieve hoogtemeters in 40km toch ook wel..? En nu lopen we er omheen en gaan aan de andere kant naar boven en weer naar beneden. Dus waar maak ik mij druk om!?
Beneden op de parkeerplaats blijkt er nog meer dan genoeg plaats te zijn en ik wandel op mijn gemak richting de plek waarvan ik vermoed dat daar de start zal zijn. De plaatselijke bevolking is druk bezig met het karkas van de koe wat ’s avonds als feestmaaltijd moet dienen. En op wat hekken en tenten na wijst niets op het feit dat er om 8.00u 150 man/vrouw vertrekken voor de start van de 40km.
Straks de rest maar weer achterna lopen…
De start blijkt wel degelijk daar te zijn en rond 7.45 komen ook Peter en Elke aan lopen. Peter (werkt bij ZeroCinq: hotel, camping en chalet waar ik verblijf/eet) en doet ook mee met de 40km. We zijn de enige 2 Nederlanders. En op volgens mij een handje vol (Franstalige) Belgen en een paar verdwaalde Italianen bestaat de rest van het deelnemersveld op de 40km alleen uit Fransen.
Om 7.45 is een briefing waar ik uiteraard niets van begrijp. En Peter vertaald niets voor mij, dus echt interessant zal het niet zijn.
Om exact 7.59.55 begint de organisatie aftetellen vanaf 5 en bij “Zero” begint de meute te rennen. En de kerkklok slaat 8.00u!
Volgens het kaartje gaan we eerst 100m naar boven in 2,5km. Ik besluit zo lang als ik dat kan op een rustig tempo naar boven te rennen en ook de vlakke stukken probeer ik zo veel mogelijk te rennen. Ik merk al meteen dat ik veel meer energie heb dan tijdens de trailrunweek, dus dat geeft mij iets meer rust.
Na 2.5km zou een afdaling volgen tot aan km 7 en ik kom er al snel achter dat je helemaal niets hebt aan het profielkaartje. Want na een korte afdaling gaan we ineens weer een flinke berg omhoog, om vervolgens wel af te dalen tot 7km. Oke, de afstanden kloppen in ieder geval wel.
Na een onvermijdelijk stuk asfalt begint de 2e klim en als ik even later even stop om een gelletje te nemen, word ik ingehaald door het echtpaar dat uiteindelijk als laatste zal eindigen. De man, met portofoon, die achter hen loopt, stopt en vraagt of ik iets aan het eten ben. Ik bevestig dat en bedenk mij dat hij waarschijnlijk een soort van “bezemwagen” is.
Hmm, daar heb ik nog helemaal geen zin in en ga snel weer verder.
De vrouwelijke helft van het echtpaar is niet zo snel in het stijgen en ik besluit om even een tandje bij te zetten in een poging het echtpaar achter mij te laten. Ik heb ze daarna ook pas bij de finish weer gezien.
Tot km 11.5 moeten we 300 hoogtemeters naar boven en op een korte afdaling na klopt dat redelijk. En vervolgens tot km 15 weer naar beneden. Dit gaat over een voor mij lastig pad met redelijke stenen. Aangezien ik tijdens de trailrunweek regelmatig ben gestruikeld en gevallen tijdens de afdaling besluit ik extra voorzichtig te doen, maar probeer ik tegelijkertijd wel om het een soort van rennend te doen om zo vertrouwen te krijgen voor de lange afdaling aan het eind. Beneden aangekomen besef ik dat alles wat ik nu loop, langer is dan ik ooit gedaan heb in de Franse Alpen….
Meteen begint de, volgens het profielkaartje, laatste en meest heftige beklimming tot aan het hoogste punt op 2600m. In 11.3km ruim 1400m stijgen.
Het begint al meteen erg stijl en het wordt alleen maar stijler. Mijn benen protesteren ook omdat ik normaal gesproken al klaar zou zijn met lopen. In de wetenschap dat de 1e verzorgingspost op 17km is, sleep ik mezelf stap voor stap naar boven met behulp van mijn stokken.
Helaas blijkt het geen 17 maar 18km te zijn. Nou ja, dan nog maar 8km tot de top… Als ik controleer op welke hoogte we zitten, blijkt dit 1800m te zijn. Nog 800m stijgen dus. 100m per 1km is te doen..
Een blik op de tafel doet mij besluiten om niets te nemen en alleen mijn 4 halve liter flesjes bij te vullen en wat extra water te drinken. De volgende post is ook weer over 17km en ik wil tijdens de beklimming en het eerste stuk van de afdaling niet zonder komen te zitten.
Tot mijn verbazing is het eerste gedeelte vrij vlak en als we een natuurpark in lopen, gaan we zelfs naar beneden. Vanaf daar blijkt er niets meer te kloppen van het profielkaartje van de organisatie, op de afstanden na dan.
De route wordt hier echter wel steeds mooier. Dus probeer ik het kaartje los te laten en gewoon te geniet van de omgeving. Over smalle paadjes, door modder, en mij in een half oerwoud wanend loop ik verder.
Na 20km zitten we echter nog steeds op 1800m. Oke, 800m stijgen in 6km is ook nog wel te doen…
Uiteindelijk begint het heel langzaam te stijgen en als ik naar rechts kijk zie ik een hele mooie rotswand met beneden in het gras een paar “Milka” koeien met bijbehorende bel. Super!
Tergend langzaam stijgen we verder en ineens zie ik allemaal mensen voor mij ploeteren. Dat geeft de burger moed. Mensen die eerder dan mij vertrokken zijn bij de verzorgingspost blijken het misschien zelfs nog zwaarder te hebben.
Ik loop een tijdje achter een man die een soort van aan het zwalken is en voetje voor voetje omhoog loopt. Uiteindelijk gaat hij aan de kant zodat ik hem voorbij kan lopen. En ik sjok verder over grote rotsblokken.
Bij 22,5km zitten we op 2000m. Nog 3,5km en 600m stijgen..
Als ik op een min of meer vlak grasveld even om mij heen kijk, zie ik een man zonder stokken op een hoog tempo dichterbij komen. Ik denk op dat moment dat hij de winnaar van de 80km (achteraf blijkt hij de nummer 2) en kijk vol bewonderen naar zijn manier van lopen. Aan niets is te zien dat hij er al ruim 65km en 3000 positieve hoogtemeters op heeft zitten. Hoewel het daar ruim genoeg is, ga ik uit diep respect toch voor hem aan de kant op het moment dat hij mij passeert. En bedenk mij dat hij daarom bij de top van de 80km zit en ik en de mensen boven mij tot de ploeterende achterhoede van de 40km behoren.
Langzaam vervolg ik mijn eigen weg naar boven weer. We steken een klein sneeuwveld over en iets hoger zie ik ineens iets groots weg rennen. “ He wat leuk, een marmot”. Snel loop ik door in de hoop dat hij er nog zit. En ja hoor, vlak voor het hol zit de marmot rustig om zich heen te kijken. Ik maak snel een foto en kijk waar de rest van de lopers naar toe zijn.
We blijken bijna loodrecht een sneeuwveld en een stuk grasveld over te moeten. Ik kijk nog even naar de marmot en zie dat hij/zij inmiddels in het hol zit, maar af en toe zijn/haar kop laat zien. .Zo leuk, dus ik besluit nog even wat foto’s te maken.
Nadat de marmot zich niet meer laat zien begin ik aan de wandeling door het sneeuwveld omhoog. Boven aangekomen zit een vrijwilliger (hoe zou ze daar gekomen zijn?) en volgt een adembenemend uitzicht Voor 3 seconden ben ik blij. Tot mijn oog op het bordje met de naam van Col valt… Verdorie, dit is degene die onder de top zit. Nog 1,5km en 300m stijgen te gaan…
Enigszins uit het veld geslagen vervolg ik mijn weg en zie in de verte wat mensen lopen. Gelukkig is het hier verschrikkelijk mooi!! Een echt duidelijk pad loopt hier niet meer, dus is het goed opletten op de markeringen van de organisatie. De mensen die voor mij lopen komen steeds dichterbij en dat geeft mij weer wat extra energie. Behalve dat ik ingehaald wordt door iemand van de 80km, haal ik zelf ook weer iemand in. Ik besef echter dat de mensen die ik nu inhaal, mij weer inhalen tijdens de afdaling.
Na wat geploeter over grote stenen, staat er ineens weer een vrijwilliger. Je moet perse eerst naar de vrijwilliger. De kortste weg mag blijkbaar niet.
Niet veel later komen we weer bij een sneeuwveld. De mensen van de 40km lopen er braaf doorheen, de man van de 80km besluit er omheen te lopen.
Ik volg zijn voorbeeld omdat dat er makkelijker uitziet.
Inmiddels is het nog maar een klein stukje tot de top en na nog een sneeuwveld staat een vrijwilliger klaar met een notitieblok en noteert de nummers van de mensen die de top bereikt hebben. Ook zit hier een handje vol EHBO’ers/reddingswerkers. Zouden al deze mensen lopend naar boven zijn gegaan…?
Na een paar foto’s besluit ik de afdaling in te zetten. Vanaf hier is het tenslotte alleen nog maar naar beneden…. Toch?
Zo snel als ik durf ren ik naar beneden en laat iedereen passeren die dat sneller durft. Zodra er te grote stenen liggen ga ik even wandelen, maar over het algemeen ben ik redelijk tevreden over mijn afdaal tempo.
Het gaat goed tot een km of 32. Omdat ik merk dat er iets anders is besluit ik om te wandelen en probeer er achter te komen wat er is. Ik heb genoeg gedronken, dus dat is het niet. Uiteindelijk bedenk ik dat ik eigenlijk even een zout dropje moet nemen, maar het blijft bij denken. Er is niets in mij dat verzint om het ook daadwerkelijk uit mijn tas te pakken.
En als we dan ineens weer naar boven blijken te moeten, heb ik het even helemaal gehad.
Na wat langzaam gehobbel bereiken we het einde van het pad en gaan over op asfalt waar een man langs de kant van de weg zit en verteld dat de 2e verzorgingspost niet ver weg meer is.
Ik probeer te rennen, maar krijg ineens een steek in mijn buik/zij. Omdat het niet lukt de steek weg te krijgen wandel ik maar naar de drankpost.
Even wordt ik heel blij, ze hebben COLA!!!!!! Snel giet ik 2 bekertje naar binnen. Er zitten 2 vrijwilligers en de man begint in het Frans tegen mij te ratelen. Op mijn reactie dat ik geen Frans spreek vraagt hij waar ik vandaan kom (in het Frans..). Als ik vertel dat ik uit Nederland kom, blijkt hij 1 Nederlands woord te kennen “badjas”. Maar wat er nou met die “badjas” is, weet ik niet. Hij blijft namelijk maar Frans tegen mij te praten.
De vrouwelijk vrijwilliger gaat er vanuit dat ik het Franse woord voor “water” begrijp en wijst tegelijkertijd naar mijn lege Salomon flesje. Dankbaar geef ik het aan haar en krijg het vol weer terug. 1 liter drinken voor de laatste 6km moet genoeg zijn.
Ik pak 3 tucjes en wandel weg. Na een breed pad waar ik voorbij wordt gerend door deelnemers aan de kortste afstand, volgt een smal pad waar ik echt niet meer op zit te wachten.
Een pad met grote stenen wat ik in frisse toestand al lastig vindt, laat staan na 35km. Omdat de kortste afstand dezelfde weg terug volgt, moet ik regelmatig aan de kant. Iets wat daar lastig gaat.
Onderaan het pad komen we uit op asfalt en moeten weer een onvermijdelijk stukje de weg volgen. Omdat het hier wat onoverzichtelijk is hebben ze pionnen neergezet zodat de automobilisten door hebben dat er iets aan de hand is. Stuk voor stuk rijden de auto’s langzaam de bocht om.
Al snel gaan we weer een onverhard pad in. Het lukt me net aan om een soort van te joggen, maar moet dit afwisselen met flinke stukken wandelen. Inmiddels ben ik overgeschakeld op de “ wandelend haal ik de finish ook wel modus”.
Bij 37km staan een aantal mensen die mij vertellen dat ik nog 2km moet. 2km, is op dat moment heel erg ver.
Waar ik er vanuit ga dat het alleen nog maar min of meer vlak is, we lopen tenslotte langs de rivier, blijkt dit dus niet zo te zijn. En vervloek ik elke heuvel die we weer op moeten om uiteindelijk weer gelijk met de boomtoppen te eindigen.
Ik kom 2 wandelaars tegen die vertellen dat het nog 10 minuten lopen is. 10 minuten, dat kan ik wel.
Uiteindelijk gaan we weer naar beneden en zie ik de brug in Vallouise. En ben ik weer blij, Ik heb het gewoon gehaald!!
Na nog een kort stukje over het asfalt naar beneden ren ik na 8.44u, 39,7km en 2151 positieve hoogtemeters over de finish en ben ik er even helemaal klaar mee..
Snel een paar slokken water om tot rust te komen.
Ik kom langs de tafel met “Finisher” t-shirt en neem hem blij in ontvangst. Vervolgens ga ik op zoek naar Ilonka en Niels zodat ik Niels nog even succes kan wensen voor de 2km kinderrun.
Van Ilonka hoor ik dat Peter er 6.5u over gedaan heeft en kompleet kapot en bijbehorend lijkbleek is en dat ik er nog wel redelijk uitzie. Even later komt Vincent ook aanlopen en feliciteert mij met het halen van de finish.
Hoewel het eigenlijk mijn bedoeling was om gebruik te maken van de feestmaaltijd heb ik daar na het horen over de inmiddels zwarte koe, niet zo veel zin meer in. Vincent heeft dat door en vraagt of ik toch niet liever in het chalet wil eten. Hij belt snel naar Taco en Annemarie en het is geen probleem. Er is genoeg te eten.
Wat een super mensen zijn het toch bij ZeroCinq!!
Al typend kan ik niets anders dan concluderen dat het een geweldige ervaring was en dat het super gaaf was om mee te doen.
Maar eens rustig nadenken over een leuke uitdaging voor volgend jaar 😉