Ook dit jaar stond Trail des Ecrins weer in mijn agenda. En dus wederom een weekje langer blijven na de trailrunweek(.nl).
Deze keer echter als training voor de Eiger51 op 18 juli.
Dus rustig aan doen en vooral niet te veel risico nemen. En als het even kan een klein beetje sneller zijn dan vorig jaar (8 uur en 43 minuten).
Bij het bekijken van onder andere het laatste nieuws op de website, valt mijn oog op een paar andere namen op het profiel kaartje. Waar vorig jaar nog Col de Vallouise stond, staat nu Col de la Pisse. En blijkt de laatste op 2500m hoogte te liggen ipv 2600m.
Samen met Rob Gordijn vergelijk ik de kaart van dit jaar met de kaart van vorig jaar (stond nog op mijn laptop) en we komen tot de conclusie dat we om Col de Trancoulette en Col de Vallouise heen lopen ipv er overheen zoals vorig jaar.
En het is niet heel goed te zien, maar de nieuwe route lijkt makkelijker.
Ik ben enigszins teleurgesteld. Met het oog op de Eiger51 zit ik helemaal niet te wachten op een makkelijkere route en 100 positieve hoogtemeters minder. Het enige “pluspunt” is het feit dat de nieuwe route iets langer blijkt te zijn.
Na een veel te vroeg ontbijt om 6.00 uur, rijden Rob, Raymond Beeren, Marieke van Loon en ik om 7.00 uur naar beneden.
Als de korte briefing, waarbij Raymond voor ons de belangrijkste dingen vertaald, voorbij is, worden we verzocht om achter de matten van de tijdsregistratie te gaan staan.
Rob en Raymond kiezen een plekje vooraan en Marieke en ik besluiten om bijna helemaal achteraan te gaan staan.
Om 8.00 wordt er afgeteld en zetten 200 man/vrouw zich in beweging.
Ik hou mij aan mijn eigen plan en hobbel er op een rustig tempo achteraan.
Het is alleen net iets te rustig en zo kom ik op de eerste singletrack achter een vrouw te lopen die eigenlijk wat te langzaam gaat. Inhalen is hier echter geen optie en aangezien een spier aan de zijkant van mijn kuiten aan het protesteren is, vindt ik het eigenlijk wel prima.
“Piep” zegt mijn Suunto en laat het getal 2 zien. “Oh, nog maar 42km” is het eerste wat er in mij op komt. Ik moet er om lachen en hoop dat ik een paar km verder nog steeds zo denk. Mijn kuiten doen nog steeds moeilijk maar ik ben te lui om te stoppen en hoop maar gewoon dat ik de “kramp” er uit kan lopen.
“Verdorie, ik moet nu al plassen en we zijn pas 4km onderweg”. Is wat ik niet veel later denk. Ik besluit dat dat nog wel ff kan wachten. We komen zo bij een breed pad en dan kan ik even mijn eigen tempo gaan lopen. Wel zo fijn en anders moet ik weer achteraan aansluiten.
Niet veel later beginnen we aan de eerste afdaling. Had ik er vorig jaar nog redelijk wat moeite mee, nu is het geen enkel probleem.
Hoewel rustig aan doen het belangrijkste is, is sneller over de 1e 15km doen dan vorig jaar toch eigenlijk wel een soort van must. En tot mijn tevredenheid zie ik na een km of 7 dat ik prima op schema lig. Ik moet nog steeds plassen en besluit dat ik dat uitstel tot na het 15km punt.
In het bos laat ik iemand passeren omdat ik een foto wil maken, maar als ik even later bijna letterlijk met mijn neus in zijn kont zit, weigert hij voor mij aan de kant te gaan. Ik besluit mij er niet aan te ergeren, en wandel rustig achter hem aan. Alle energie die ik nu niet verspil heb ik straks over voor de klim van bijna 10km naar het hoogste punt. En aangezien ik daar vorig jaar heel veel tijd ben verloren…
Na een km of 10 komen we achter 3 andere mensen te lopen, “gaan we nu al mensen inhalen!?!?!?”, en kunnen we met zijn vijven beginnen aan het betere “boomknuffel werk”.
Er ligt echt een enorme boomstam op het pad. Er omheen of onderdoor is geen optie. Met mijn lengte zit er niet anders op dan letterlijk op de boomstam te gaan liggen en dan heel voorzicht mijn gewicht naar rechts te verplaatsen zodat ik er aan de andere kant vanaf glij. Helaas loopt het paadje schuin naar beneden, dus is het ook nog een kunst om een plekje te vinden zodat ik weer vaste grond onder mijn voeten heb. Zo jammer dat hier geen fotograaf staat..
In een korte afdaling ren ik de andere 4 voorbij voor het geval er weer een singletrack aankomt en ik er niet langs kan/mag. Het blijkt echter een breed pad te zijn waar nog meer mensen lopen. “Waar komen die nou weer vandaan?”.
Ik haal er een paar in om vervolgens in een redelijk technische afdaling door een aantal zelf weer ingehaald te worden. Ik laat ze gaan in de wetenschap dat ik ze bij de eerste volgende beklimming vanzelf wel weer tegen kom. Tot mijn verbazing merk ik dat het pad redelijk goed gaat en ik zelfs weet te ontspannen en mijn bovenbenen herstellen van het eerdere geklim. Weer een overwinning op vorig jaar, toen ik bijna de gehele afdaling gewandeld heb.
Uiteindelijk komen we bij een dorpje aan en zit de eerste 15km erop. Ik moet nog steeds plassen en ben ondanks te rustig aan doen 20 minuten sneller dan vorig jaar. Missie 1 geslaagd.
Bij een waterfonteintje vul ik mijn 2 halve liter flesjes bij. Vanaf nu is het klimmen tot aan de verzorgingspost op 18km. Al snel haal ik de mensen, die mij voorbij gingen in de afdaling, weer in en zet koers naar de volgende mensen. Dit gaat nog leuk worden! Er volgt een nieuwe misse: met minimale inspanning zoveel mogelijk mensen inhalen. En voel mij een klein Nederlands schaapje dat op jacht is naar een enorme kudde Franse berggeiten. En dat voelt GOED!
Na voorgelaten te zijn kom ik achter een groepje van 6 te lopen. De achterste vraagt of ik er langs wil en ik geef aan dat dat niet hoeft. Het is nog 2km tot de verzorgingspost en ik wil wat energie over houden. Een km verder hebben mijn voorganger en ik echter de overige 4 ingehaald en zie ik nog veel meer mensen boven ons lopen. “Is nou echt iedereen te snel gestart? Of ben ik toch echt veel te langzaam gestart?”.
Na iets meer dan 18km bereiken we de verzorgingspost en hier blijken nog veel meer mensen te zijn. Tot mijn verbazing zie ik Rob staan en zeg plagend tegen hem dat ie wel een beetje door moet lopen.
“Ik heb het zwaar” is zijn zuchtende antwoord. Ik kom niet verder dan dat ik het eigenlijk wel mee vindt vallen.. En ik meen het nog ook, concludeer ik. En dat terwijl ik op dat moment zo’n 50 minuten sneller ben dan vorig jaar.
Na een bekertje cola, het bijvullen van mijn flesjes en een gelletje, zie ik geen geschikte plas plek en besluit om dan maar iets verder op in het bos te gaan.
Ik ben nog niet begonnen aan de laatste 9km tot aan het hoogste punt of ik haal al weer 2 mannen in. Ik ga dus gewoon verder waar ik mee bezig was voor de verzorgingspost en zoek ondertussen naar die ene geschikte boom/rots. Ik moet tenslotte nog steeds plassen. En van al dat drinken wordt het er niet minder op. Bomen genoeg, het gaat alleen zo lekker dat ik weiger om te stoppen.
Rond km 21 haal ik Rob in die een petje uit zijn tas vist. Omdat ik weet dat ie het zwaar heeft, wens ik hem succes, en loop rustig verder.
Voor mij zie ik een aantal lopers een pad omhoog lopen en vindt het een mooi gezicht en besluit er een foto van te maken. Als ik mij omdraai zie ik dat Rob er aankomt en wacht even zodat ik hem ook op de foto kan zetten.
We lopen een klein stukje samen, maar als ook wij aan de klim beginnen geeft Rob al snel aan dat hij mij laat gaan. “Ik zie je straks in de afdaling wel” zeg ik nog tegen hem.
Ik haal maar weer eens wat mensen in en boven aan de heuvel kijk ik naar links en zie Col de Trancoulette liggen. Ik wacht tot Rob wat dichterbij is en wijs het hem aan. En geef ook aan dat wat wij dachten klopte: de nieuwe route is een stuk makkelijker en ook een stuk minder mooi. Heel kort baal ik even, maar er is nu eenmaal niets aan te doen.
Tot aan Col de Pisse loop ik achter mensen aan, haal ze makkelijk in of moet er even moeilijk voor doen. Maar inhalen doe ik ze allemaal. Ik moet uiteraard nog steeds plassen en hoop dat er boven op de col een mooie grote steen is. Het waait erg hard en het is verbazingwekkend koud, dus zomaar even stil staan is eigenlijk geen optie. Boven mij loopt nog 1 persoon maar die is te ver weg en als ik 2 knal oranje/rode “vlekken” zie, weet ik dat ik er bijna ben. Vorig jaar stond de EHBO tenslotte ook op het hoogste punt.
Als ik boven kom is de persoon voor mij al weg en wordt door een vrijwilliger via de portofoon mijn startnummer doorgegeven. De vrijwilliger vraagt aan de EHBO hoeveelste vrouw ik ben en ik versta 16e. Gelukkig is mijn Frans niet zo goed…
Ik ben bijna 1,5 uur sneller op het hoogste punt dan vorig jaar. Hoewel het qua kilometers wel dezelfde afstand is, is het niet te vergelijken omdat de beklimming dit jaar veel makkelijker is. Desondanks ben ik tevreden. Vorig jaar enorm afgezien en nu nog redelijk “fris en fruitig”.
Helaas blijkt er maar 1 steen op de col te zijn, dus plassen is nog steeds geen optie. Dan straks maar in het bos. Snel een gelletje naar binnen en ik begin aan de afdaling en verwacht een groot deel van de mensen die ik net ingehaald heb zo weer terug te zien.
Waar ik op dat moment nog dacht dat het min of meer hetzelfde zal zijn als vorig jaar kom ik al snel bedrogen uit. Wat volgt is een kilometers lang pad wat de berg volgt. Het is een soort van vals plat naar benden en net breed genoeg voor 2 voeten naast elkaar. Links loopt het stijl naar beneden en rechts stijl omhoog. Sommige stukken zijn goed beloopbaar, maar het meeste ligt bezaait met stenen.
Ik wordt door 2 of 3 mensen ingehaald en haal zelf de man in die voor mij liep. En kan niet wachten tot we in het bos komen. Ik moet inmiddels erg nodig plassen. Maar dat is hier helaas dus ook geen optie.
Na een km of 4 zie ik ineens 2 tentjes staan. Ik word afgeleid door enorm slecht mondharmonicaspel, maar later zal blijken dat de vrijwilliger op de top aan de vrijwilligers bij de tentjes doorgeeft welke startnummers hun kant opkomen. Zij blijken het verste punt te zijn. Vanaf hier volgt een lange en redelijk steile, technische afdaling. Na een tijdje zie ik beneden een paar auto’s staan en besef dat de afdaling pas ten einde is als ik daar ben.
Ik laat 2 mannen passeren die iets handiger zijn met al die stenen en vervolg rustig mijn weg. Ik merk dat mijn benen wat moe beginnen te worden en ik echt op moet letten wil ik heelhuids beneden komen.
Ondanks dat ik redelijk wat moeite heb met het pad, blijft mijn gemiddelde snelheid wel stabiel en weet ik dat ik ruim binnen de 8 uur de finish ga halen. Inmiddels ben ik ook tot de conclusie gekomen dat de nieuwe route helemaal niet makkelijker is . Integendeel zelfs. En dat blijkt ook wel aan het geringe aantal mensen dat mij in de afdaling inhaalt.
Plassen is nog steeds geen optie. Er blijkt een man in een geel jasje niet al te ver boven mij te lopen. Ik zal toch echt moeten wachten tot ik beneden ben. We komen bijna te gelijk beneden en tot zijn verbazing ren ik richting de eerste grote steen die ik zie. Na VIJF uur lopen gun ik mezelf eindelijk een plaspauze. Al is het maar omdat ik echt niet nog 2 uur op kan houden 😉 De overgang van dalen naar vlak gaat niet heel erg soepel en rustig hardlopen wordt afgewisseld met stukjes wandelen.
Voorafgaand aan de 2e verzorgingspost bij 38km haal ik nog maar eens iemand in.
Na een bekertje cola en wat sinaasappel stukjes, pak ik wat tucjes en begin ik aan de laatste 6km. Ik weet wat er gaat komen en doe rustig aan. Iets te rustig zal later blijken. Als ik weg loop wordt ik namelijk ingehaald door een man en een vrouw. Een vrouw van min of meer dezelfde leeftijd..
Mijn horloge geeft inmiddels 6 uur en 17 minuten aan en ik besef dat ik nog sneller ga zijn dan ik kilometers eerder dacht.
Na een makkelijk stukje volgt voor mij de meest verschrikkelijke afdaling van de gehele route. Vorig jaar kon ik er niets mee en dit jaar ook niet. Ik laat nog 2 mannen passeren, glij 2 keer onderuit en ben blij als het er eindelijk op zit.
Beneden op het asfalt zie ik een bekend tunneltje. Ook het paadje dat volgt heb ik eerder gezien. En nog beter, vanaf hier is het nog maar 3km.
Hardlopen wordt afgewisseld met wandelen omdat mijn bilspieren bij te lang hardlopen een soort van verkrampen. Maar ik kan er om lachen. Ik wordt ingehaald en haal op het laatste moment zelf ook nog iemand in. Inmiddels ben ik de tel van de ingehaalde mensen kwijt, maar het waren er veel.
Als ik het onverharde paadje verruil voor het laatste stukje asfalt van de route zie ik mijn horloge 7 uur en 4 minuten aangeven. Ik kan er niets aan doen, maar toch komt de gedachte “jammer van die paar minuten” naar boven. Ik besef echter ook meteen dat die gedachte absoluut niet terecht is. Ik ben ruim 1,5 uur sneller dan vorig jaar en ik heb 90% van de tijd rustig aan gedaan. Gewoon goed bezig dus!
Ik slalom om een hekje en zet de laatste afdaling in om vervolgens tevreden na 7 uur 6 minuten en 52 seconden over de finish te komen.
De speaker doet zijn best om zowel mijn voornaam als achternaam uit te spreken en ik ben daar zo door afgeleid dat ik niet hoor hoeveelste vrouw ik nou uiteindelijk geworden ben.
Tijdens het wachten op Rob en Marieke is er een prijsuitreiking bezig. Van welke afstand, is een beetje onduidelijk. Maar ik weet zeker dat ik “Pays-Bas” hoor. Ik zeg dat tegen Raymond, maar die heeft het niet gehoord. En aangezien het onwaarschijnlijk is dat zowel hij als ik iets gewonnen hebben, laat ik het er maar bij. Rob komt zo’n 40 minuten later over de finish en Marieke volgt vervolgens met 15 minuten. Raymond was de snelste van ons 4 met een tijd van 5,5 uur.
Het is dat Rob later over het bord met uitslagen begint. Anders had ik de voor mij toch wel verrassende uitslag pas in het hotel gezien. Ik bleek wel degelijk gelijk te hebben met het horen van “Pays-Bas”: 2e in mijn leeftijdscategorie. “Helaas” bleek ook dat ik werkelijk kilometers lang 1e ben geweest. Tussen mij en nr 1 zit namelijk maar 3 minuten.
En ik kwam niet als 16e op het hoogste punt, maar als 6e of 7e aangezien ik 11e overall ben (van de 34 dames). Misschien toch mijn Frans een beetje bijspijkeren… haha
Met dank aan de inspanningen van Marieke, ze spreekt beter Frans, lukt het toch om mijn prijs te krijgen. En daar hoort uiteraard een foto op het podium bij. Voor op Facebook 😉
De foto op facebook levert leuke reacties en een super leuk smsje op.
Het kan raar lopen in een jaar. Vorig jaar met heel veel moeite 4 mensen achter mij kunnen laten. En dit jaar zonder moeite, per ongeluk, 2e in mijn leeftijdscategorie. En 86 mensen achter mij gelaten.
Hoewel hij vindt dat ik het zelf heb gedaan, heb ik het een en ander ook te danken aan het enorme geduld van Jan Stehouwer (www.ironmanager.nl).
Want zonder dat geduld zou ik minder dan de helft kunnen van wat ik nu kan.
Dus Jan, bedankt!
Op naar de Eiger51 op 18 juli!!