Met lood in mijn schoenen sjok ik naar het restaurant om mijn startnummer op te halen.
Onderweg kom ik Jan tegen. Hij zegt iets, ik mompel wat terug en vervolg mijn gesjok. Met nog meer lood in mijn schoenen en een envelop in mijn handen keer ik terug naar mijn auto.
Onderweg van Schagen naar Woudenberg kreeg ik er zo waar wat zin in, maar 1 blik op het zand bij de parkeerplaats was genoeg om mijn zelfvertrouwen voor het mountainbike weer tot onder het nulpunt te krijgen.
Daar zit ik dan, in mijn auto met een envelop in mijn handen, mij af te vragen waarom ik toch besloten had om mee te doen.
Ik kom niet veel verder dan Adriaan die mee zou doen, maar helaas geblesseerd is. Jan die het organiseert, Jantiene die zelf mee doet en het sponsort en het feit dat het mij maanden geleden wel leuk leek toen Adriaan het er over had. Het is weer eens wat nieuws, zo’n cross duathlon.
Maar het verkenningsrondje mountainbiken 1,5 week eerder ging echter zo dramatisch slecht door mijn mulzand fobie, dat ik er niet meer zo zeker van was of het nou echt wel leuk zou zijn om mee te doen.
Het feit dat alles nieuw is, ik niet weet hoe het allemaal werkt, er allemaal regels zijn die ik niet ken enz, helpt ook niet echt mee.
Ik dwing mezelf de auto uit en haal mijn mountainbike eruit. Pak mijn spullen en sjok richting de plek waar ik mijn mountainbike achter moet laten. Voor dat ik naar binnen mag vindt er eerst een controle plaats of alles wel in orde is en of mijn helm goed vast zit.
Alles is in orde en ik mag op zoek naar mijn nummer op het rek om mijn mountainbike op te hangen. Ik leg mijn helm klaar en besluit om even een rondje te gaan lopen.
Als ik bijna bij de uitgang ben, wordt ik aangesproken door 1 van de heren van de NTB (Nederlandse Triathlon Bond), of ik mijn startnummer wel bij mij heb!? “Oh, moet dat dan?” Ik heb dan wel het verplichte Pyramide bandje om, maar zonder mijn startnummer mag ik niet meer terug. Ik draai mij dus maar om en loop weer richting mijn tas. Om mij vervolgens met bandje EN startnummer weer richting uitgang te begeven. Ik word lachend door gelaten.
Rond 10.00 is het tijd om de overbodige kleding uit te trekken, mij verder in het, van Jantiene geleende, trisuit te hijsen en om richting de start de hobbelen en nog wat in lopen. We beginnen met 2 rondjes van 2,2km door het bos rennen.
Hoe verzinnen ze het dat de start beneden aan de berg ligt :-S
Vlak voor de start vraag Jan of ik er inmiddels al zin in heb… Uh, nee. Na nog wat tips (“gewoon van je fiets afspringen als het zand te mul is, dan verlies je waarschijnlijk minder tijd dan als je wilt blijven fietsen”) en een succes wens is het tijd voor Jan om ons de laatste nuttige dingen te vertellen.
Het startschot wordt gegeven en iedereen begint als een gek te rennen. Het is tenslotte maar ongeveer 4,4km.
Ik ren zo hard als ik kan erachter aan, maar omdat we dus beginnen met omhoog lopen ben ik al moe als we boven zijn. Fijn, nog 4km te gaan.
Ik probeer zo snel mogelijk te blijven hardlopen. Alleen hier kan ik misschien wat tijdwinst behalen ten opzichte van de andere deelnemende dames.
Als ik voor de 2e keer de heuvel opren (is ie nou langer geworden?) zie ik Adriaan staan met zijn fototoestel. En al voorbij rennend hoor ik de aanmoedigende woorden: “3e vrouw, harder lopen”.. Vooral dat harder lopen, ik kan helemaal niet harder…
Bovenaan linksaf voor het 2e rondje. Waar Jan roept dat ik goed bezig ben (of iets wat er op lijkt).
Adriaan blijkt te zijn verplaatst, maar zijn aanmoedigende woorden blijven hetzelfde: ik moet harder lopen… (grrr).
Nooit geweten dat 4,4km zo ver is… Ergens tussendoor heb ik Adriaan nog toe geroepen dat het niet leuk was..
Na ongeveer 24min heb ik de eerste 2 rondjes door het bos rennen erop zitten en wordt het tijd om de mountainbike op te gaan halen.
Terwijl ik Jan hijgend voorbij ren richting mijn mountainbike hoor ik hem roepen “vergeet je startnummer niet om te draaien”. Blijkbaar moest ik daar iets mee doen want het wordt gevolgd door “draai je startnummer om”. Oke, dat is wat duidelijker, daar hoef ik niet over na te denken. Want na 4,4km rennen ben ik al zo moe dat ik dat niet meer kan. Dat nadenken.
Maar in welke rij hangt mijn mountainbike ook alweer? Ik zou het echt niet meer weten, maar gelukkig bedenk ik mij dat ik op zoek moet naar een knalgroene tas (toch handig die oerlelijke knalgroene “topdeals” tas ;-)).
Doordat ik de gewone pedalen op mijn mountainbike heb gedaan hoef ik mijn schoenen niet te wisselen. Mijn zonnebril heb ik al op en de fietshandschoentjes heb ik ook al aan. Een bewust keuze, dan hoef ik daar niet over na te denken en scheelt tijd verlies. Is maar goed ook, want alleen al mijn perfect klaar gelegde helm opzetten blijkt best lastig te zijn als je moe bent.
Ik ren zo hard als ik kan weer naar buiten. En spring, na de op de grond liggende balk, op mijn mountainbike en begin aan de 2 rondjes waar ik zo verschrikkelijk tegen opzie.
Gelukkig is het eerste stukje niet zo lastig en lukt het mij een redelijk tempo eruit te persen. Mijn hartslag is echter nog steeds te hoog, dus het kost allemaal een hoop moeite.
Bij het eerste bochtje met wat mulzand gaat het dan ook niet helemaal goed. Dit levert de eerste keer zandhappen op. Er zitten echter 3 heren achter mij, maar die kunnen gelukkig wel lachen om de opstopping. Ik trek mijn fiets omhoog en weet dat de gewone pedalen ipv de SPD pedalen een goede keuze was.
Er volgt nog een 2e keer zandhappen en later nog een aanrijding van achteren omdat degene achter mij niet verwacht dat ik in het mulle zand van mijn mountainbike spring. Ik heb hem niet aan horen komen, dus kon ook niet waarschuwen. Gelukkig kan ook hij er om lachen.
De stukken zonder mul zand probeer ik zo hard mogelijk te fietsen, maar conditioneel valt het allemaal erg tegen. Even overweeg ik om te stoppen. Maar denk dan aan het meisje dat laatste werd bij de mini afstand. Zij heeft de finish ook gehaald!
Ergens onderweg krijg ik van een vrijwilliger te horen dat ik 5e vrouw ben. Lachend roep ik terug dat dat niet zo moeilijk is aangezien er maar 6 of 7 meedoen.
Uiteindelijk verspeel ik de voorsprong die ik op heb gebouwd met het hardlopen en zal door alle overige dames ingehaald worden. Nadat er ook nog een paar heren voorbij komen, ga ik over in “er moet toch iemand laatste worden” modus en stuntel verder.
Ergens in een bocht wordt ik fanatiek aangemoedigd door Jantiene. Althans dat denk ik, want ik had eigenlijk niet gezien wie daar stond. Tijdens het 2e rondje maar even op letten.
Vlak voor de enige uitdagende afdaling “de kuil” besluit ik dat hem niet fietsend ga nemen. Stel dat het fout gaat, en ik val hard, dan kan ik over 2 weken niet mee doen met de Kustmarathon.
Als ik er eenmaal ben, ben ik dat uiteraard weer vergeten. Wel is waar voorzichtig, maar ik blijf op mijn fiets zitten. Wat maar goed is ook, anders zou Adriaan zijn actie foto mislukt zijn 😉
Nog een klein stukje en het 1e rondje heb ik overleefd. Ik zie Jan ook weer staan en na wat aanmoedigende woorden van zijn kant roep ik terug dat ik ga voor de eervolle laatste plaats. Hij roept echter terug dat ik lang geen laatste ben. Ja, ja. Zou ik ook zeggen.
Zoals verwacht gaat het 2e rondje iets beter. Ik weet een klein beetje wat er gaat komen en hoe de ondergrond is en zal dan ook ietsje sneller gaan dan het eerste rondje. Al is het maar omdat ik het zandhappen weet te voorkomen deze keer. Ik durf zelfs wat harder naar beneden bij “de kuil”.
Tot mijn verbazing zie ik in de verte iemand fietsen. Het is de man die mij als laatste heeft ingehaald. Blijkbaar is hij moe of is er iets anders want ik kom steeds dichterbij.
Ik kijk naar zijn schoenen en zie dat hij straks wel zijn schoenen moet wisselen. Ik besluit om wat krachten te bewaren voor het lopen en ga iets rustiger fietsen. De kuil die nog moet komen, is ook een reden. Op deze manier zit er genoeg ruimte tussen ons. Mocht het bij hem fout gaan, dan kunnen ze mij daar in ieder geval op tijd voor waarschuwen. Alles met het oog op de Kustmarathon!
Jantiene zet de 1persoons wave in als ik voor de 2e keer voorbij kom. Hahaha, gek mens 😉
Nog een klein stukje en dan heb ik het mountainbike overleefd! Adriaan heeft zich voor de zoveelste keer verplaatst en roept ook nu dat ik harder moet gaan. Deze keer roep ik terug dat hij niet moet zeuren aangezien hij zelf niet mee doet. Het levert gelach op van de mensen die naast hem staan.
De bijna ingehaalde man heb ik nog steeds in beeld dus ik besluit om mijn bidon te pakken en wat te drinken. Tot verbazing van de vrijwilliger die de weg wijst.
We scheuren achter elkaar aan naar de wisselzone. Ik spring braaf voor de balk van mijn mountainbike en ren weer terug naar de plek waar hij moet hangen.
Er hangt echter een andere mountainbike, dus besluit ik maar het eerst volgende lege plekje te nemen. Doe mijn helm af en ren weer hard weg voor het afsluitende rondje door het bos rennen.
Dat valt tegen!!! Mijn benen willen dat dus echt niet meer. Ik ren langs Jan die wederom roept dat ik niet de laatste ben. Deze keer weet ik dat het klopt 😉
Omdat ik niet weet hoe hard de man die voor mij fietste, loopt, ren ik zo hard als dat ik nog kan (en dat voelde heel langzaam, maar blijkt achteraf wel mee te vallen).
Met heel veel moeite voltooi ik het laatste rondje en ben blij als ik “Napoleon” een high five kan geven.
Ik heb het overleefd! En ik moet toegeven dat het achteraf best leuk was. Zeker in het 2e rondjes kreeg ik zelfs plezier in het mountainbiken… hihihi
Van de 51 finishers ben ik uiteindelijk 48e geworden. Geen uitslag om erg tevreden over te zijn. Maar het mountainbike ging in ieder geval beter dan vorige week en dat is deze keer maar even belangrijker. Al valt er nog een hoop te verbeteren. Daarnaast heb ik denk ik ook meer een conditie voor de wat langere afstanden (heel goed excuus haha).
Adriaan, Jan en Jantiene bedankt voor het aanmoedigen!!!