Zaterdag 18 juli 2015, 3.45u: naast de onderste 3 stapelbedden in kamer 30 van het Mountain Hostel in Grindelwald, beginnen 3 telefoons exact tegelijkertijd hun “wakker worden” muziekje af te spelen. In 2 van de 3 bovenbedden hoor je een zucht. Om 3.45u wakker worden als je pas om 10.00u gaat lopen is niet fijn. Helaas voor hen was er geen andere kamerindeling mogelijk.
3.45u ,tijd om op te staan dus. De start is met een uur vervroegd ivm het weer en dus om 5.45u en 6.00u. En dat betekend ontbijten om 4.15u. Ik geloof niet dat ik eerder zo vroeg een bakje yogurt met musli en een banaan gegeten heb.
Om 5.00u wandelen Andrea, Ingrid en ik, in het schijnsel van 2 Italiaanse “bouwlampen”, naar de start in het centrum van Grindelwald. Zo, de eerste 100D+ hebben we er al op zitten. Daar blijkt “super supporter” Ingeborg al een tijdje te zitten. Ze heeft de 101km lopers aangemoedigde bij hun start om 4.30u. Helaas kan ze door een blessure zelf niet meer mee doen, maar is toch naar Grindelwald gekomen om ons aan te moedigen. Echt super!! Ik weet niet of ik dat zelf zou kunnen..
Rond 5.30u is het voor mij tijd om een plekje in het startvak te zoeken en na een “highfive” met Ferry loop ik die kant op. Super dat het complete MudSweatTrails begeleidingsteam (Marc, Charissa, Marjolein, Lisanne en Ferry) er ook al is om ons aan te moedigen. Na een selfie met de Eiger op de achtergrond begint het aftellen. En hoewel ik mij al weken niet zo druk kan maken over het “rondje” van 51km met (volgens de organisatie) 3100D+ levert het daadwerkelijk startschot toch een klein kippenvel momentje op. Na letterlijk maanden wachten is het eindelijk zo ver!!
Ik weet inmiddels dat ik rustig moet starten omdat anders mijn lichaam gaat protesteren en doe dat dan ook. Ook omdat er na 2,5k een smal bruggetje komt en ik hoe dan ook niet snel genoeg ben om de drukte te ontlopen. De drukte bij het bruggetje valt wel mee, maar omdat we daarna de eerste singeltrack krijgen stagneert het toch een beetje. Mooi moment om het eerste gelletje te nemen.
Het is druk, heel erg druk, veel te druk. Het lijkt er op dat er een behoorlijke hoeveelheid mensen de 1e startgolf gekozen hebben (<10u) terwijl ze eigenlijk in de 2e (>10) hadden moeten staan. Ik maak mij er niet druk om en sjok rustig achter mijn voorganger aan. Het pad is nou eenmaal te smal om in te halen zonder asociaal te zijn. Eigenlijk denkt iedereen achter mij daar ook zo over. Op 2 mensen na. Ik geloof niet dat ik vrienden heb gemaakt toen ze in wilde halen 😉
Het wordt steeds steiler en het feit dat ik niet mijn eigen tempo kan lopen maakt het zwaar. Wanneer het pad eindelijk breed genoeg is, lukt het mij dan ook niet om het juiste tempo te vinden. Als ik denk dat we bijna bij de eerste verzorgingspost zijn (Berghotel Grosse Scheideggg) die op 7,7km ligt, passeren we tot mijn verbazing het 5km bordje. WAT!? Mijn horloge geeft toch echt 6.5km aan…. Dat houdt in dat we het steilste stuk nog moeten krijgen. Ik hoop maar dat het bordje niet klopt.
Helaas blijkt het toch mijn horloge te zijn die door een batterij besparingsinstelling iets minder nauwkeurig is en 1km te veel aangeeft.
Na 1u40min ben ik er dan eindelijk, iets langzamer dan gepland helaas. Zoals verwacht heb ik niets nodig en loop dan ook meteen door. Tot aan de 2e verzorgingspost bij Station First volgen we een breed grindpad met hier en daar een steen. Hardlopen is eindelijk weer mogelijk en wissel ik af met een soort van power walking wanneer we omhoog gaan. Ik weet wat tijd goed te maken en bereik na 2u30min First.
Tot mijn verbazing staan hier verschrikkelijk veel mensen ons aan te moedigen. Het heeft toch wel iets, zo’n enorm groot en veel te commercieel, evenement. Even poseren voor een foto, even kletsen met “super supporter” Ingeborg, mijn flesjes vullen en snel weer door. Ik weet door de verkenning van donderdag dat het pad tot aan Bachalpsee hetzelfde is en dus goed beloopbaar. Bij Bachalpsee gaan we links richting Oberläger Bussalp en krijgen we de eerste technische stukken met veel stenen. De stukken naar beneden zijn niet echt mijn ding, maar omhoog kan ik iedereen goed bij houden.
Op eens hoor ik het geluid van een helikopter en niet veel later komt deze ook laag langs vliegen. Iets verderop blijft hij stil hangen en ik krijg het vermoeden dat er gefilmd wordt. Na een minuut ofzo komt de helikopter mijn kant op. Met niemand voor en achter mij besluit ik dat het super gaaf zou zijn als ik ook gefilmd wordt en steek beide armen de lucht in. Het werkt en ook bij mij blijven ze even stil hangen. Echt zo gaaf!!!!
Geen idee uiteraard of er een filmpje komt en of ik “het haal”, maar dat maakt niet uit.
Als ik op een gegeven moment een poging doe om te kijken waar de lopers voor mij naar toe gaan, lig ik spontaan op de grond. Op een schaafwond op mijn rechterhand na, niets aan de hand en ga rustig verder. We gaan nog een stukje omhoog en daarna begint eindelijk de afdaling naar de verzorgingspost. Op een makkelijker te belopen stuk doe ik even snel een poging om het bloed van mijn hand te wassen bij een waterval, als er iemand al schreeuwend op de grond valt. Ik ren er snel naar toe en er wordt een been omhoog gedaan. Na een poging tot kramp bestrijding wordt ik vriendelijk bedankt en mag ik weer verder.
Niet veel verder is de verzorgingspost waar ik na 3u45min aankom. Flesjes bijvullen en even wat eten aangezien de laatste steile beklimming er aan zit te komen. We hebben er inmiddels ruim 20km op zitten en het hoogste punt (Faulhorn) ligt op 23.7km. We zitten iets boven de 2000m en dat houdt in dat we nog ruim 600D+ te gaan hebben.
Het pad is smal en steil en het is druk, erg druk. Ook nu gaan we in treintje naar boven. Het is even zoeken naar het juiste tempo. Alhoewel het eigenlijk geen tempo te noemen is. Het is zwaar en ik merk dat ik moe begin te worden. Mijn benen doen het nog steeds prima, maar het is een combinatie van inspanning en de hoogte. In Frankrijk heb ik boven de 2000m eigenlijk alleen rustig aan gedaan en mijn lichaam vraagt zich af waar ik mee bezig ben. Eigenlijk wil ik heel even stilstaan maar besluit om dat niet te doen en sjok verder achter de “Duitse Runkeeper” aan. Achter mij begint iemand van “ellende” maar te zingen. Het lijkt uren te duren, maar daar is dan eindelijk het bordje “nog 500m voor de bergprijs. Dus voor ons nog 500m tot de top. Tot mijn verbazing na 200m een bordje “nog 500m voor de bergprijs”. Uh…?
Als ik na 4u45min eindelijk boven ben, is Ferry de eerste die ik zie. Op het moment dat ik poseer voor een foto, hoor ik Marc vanaf iets lager met enige verbazing in zijn stem naar mij roepen. Hoewel ik al sinds donderdag aangeef dat ik de finish binnen 10 uur ga bereiken werd dit niet helemaal gelooft. Ik loop richting de verzorgingspost en Marc staat op mij te wachten met zijn telefoon in de hand voor een foto. Na wat bemoedigende woorden van Charissa en Marjolein loop ik verder en drink snel even 2 bekers cola. Het is veel te koud om er lang te blijven.
Hoewel ik binnen de 5 uur Faulhorn heb bereikt, ben ik toch verbaasd dat mijn gemiddelde snelheid nog steeds boven de 5km per uur ligt. Min of meer een vereiste om binnen de 10 uur te finishen.
Als ik aan de afdaling begin merk ik dat mijn benen enigszins wiebelig zijn. Heel rustig aan doen dan maar. Het is een lastig pad met veel grote stenen. Vorig jaar duurde bij alle dames de afdaling een uur korter dan de beklimming, dus er moet ergens snelheid te maken zijn. Even rustig aan doen kan dus geen kwaad… Als het pad iets simpeler wordt krijg ik weer wat vertrouwen en probeer wat te rennen. Helaas lig ik niet veel later opnieuw op de grond.
We gaan afwisselend naar boven en naar beneden en hardlopen is er niet meer bij. Elke keer dat ik dat probeer struikel ik. Wandelen wordt dus afgewisseld met snel wandelen. Als het dan ook nog begint te regenen en de stenen glad worden, durf ik helemaal niet meer. En de stenen worden nog meer stenen en nog meer stenen, wanneer kunnen we nu eindelijk een beetje snelheid maken?? Vooralsnog probeer ik er maar de lol van in te zien.
Tot mijn verbazing kom ik het 26km bordje tegen. Mijn horloge geeft echter 30km aan. Nou klopt dat ook niet, maar heb ik soms iets gemist??? Ik geloof niet dat ik verkeerd ben gelopen. Met al die lintjes, gele stippen, gele smilies ipv stippen is dat zo goed als onmogelijk.
Met nog 4km te gaan tot de verzorgingspost bij Schynigge Platte begin ik een beetje genoeg te krijgen van al die stenen en heel langzaam begin ik ze allemaal te vervloeken. En als ik dan in een scherpe bocht ook nog uitglij en voor de 3e keer op de grond lig ben ik er helemaal klaar mee.
Het pad naar de verzorgingspost is breed, bevat wel stenen, maar is normaal gesproken niet al te moeilijk. Maar zelfs dat lukt niet meer. Hardlopen lijkt dan ook meer op een soort van gehobbel.
De reddingshelikopter blijkt neer gestreken te zijn bij de verzorgingspost en onder toeziend oog van de bijbehorende mannen zet ik mijn grootste glimlach op. Ze zijn bevoegd om lopers uit de wedstrijd te halen als ze van mening zijn dat het slecht gaat met iemand en aangezien ik onder het bloed zit..
Na mijn flesjes gevuld te hebben en 2 bekers cola ga ik maar weer verder. Wanneer kunnen we nu eindelijk eens normaal lopen??
We mogen verder over gras en ja hoor, ook daar liggen stenen. Wat een k*tzooi.
Na 36km weet ik het even niet meer. Moet ik nou lachen, moet ik nou heel hard gaan huilen of?? Ik ken mezelf en weet dat ik met nog 16km te gaan tot de finish even een goed gesprek met mezelf moet gaan voeren. Dit moet zo snel mogelijk de kop worden ingedrukt. “Samen” worden we het eens dat heel blijven belangrijker is dan de tijd, dan maar niet binnen de 10 uur de finish halen en dat ik tot aan de Faulhorn gewoon heel goed bezig was.
Uiteindelijk wisselen we het gras in voor het bos. Maar ook hier is niet fatsoenlijk te lopen. Niet door stenen, maar door boomwortels. Inmiddels kan er weer een klein beetje de lol van inzien. En verbaas mij over “Danger” bordjes die hun doel totaal missen omdat ze op de verkeerde plaats staan.
Naar beneden moet ik veel mensen voor laten, maar als we na 40km de 140m die we net gedaald zijn weer omhoog lopen, moeten ze tot hun eigen verbazing voor mij aan de kant. Dalen kan ik dan misschien niet, maar stijgen daarentegen! Boven aangekomen hobbel ik rustig verder. Heel soms zit er een iets makkelijker stukje in en dat brengt het moraal weer een beetje terug.
Als mijn horloge aangeeft dat ik nog zo’n 9km moet, blijk ik exact 8uur onderweg te zijn. Een simpel rekensommetje leert mij dat het nog 2 a 3km tot de verzorgingspost bij Burglauenen is. En vanaf daar is het asfalt tot aan de finish. Een finish binnen de 10u is dus nog steeds mogelijk!!!!!!
Had ik bij Schynnige Platte nou maar heel even gekeken hoe lang ik onderweg was..
Helemaal blij besluit ik om iets meer risico te nemen. Mocht ik dan bij Burglauenen moeten wachten voor de trein…., dan heb ik nog wat speling.
Na een klein stukje bos, krijgen we een vlak stukje en daarna een bijna loodrechte asfalt afdaling. AU!!!!!! Onder het motto “pijn is fijn” ren ik verder. Lachend om de man naast mij die meer pijn dan mij lijkt te hebben. Nog een klein stukje grasveld en daar is de verzorgingspost. Na 8u21min ligt er alleen nog maar asfalt tussen mij en de finish. Ik ben nog nooit zo blij geweest met asfalt.
Voor de zekerheid vul ik beide flesjes voor de laatste keer. Giet 2 bekers cola naar binnen, graai wat sinaasappel stukjes van tafel en begin aan de laatste 7km. Ik heb geluk, geen trein. De vrijwilliger bij het spoor die ik voorbij ren moet lachen om mijn “Yes, no train”.
Ik kijk op mijn horloge en zie ik dat ik 1,5u mag doen over de laatste 7km en dan nog steeds binnen de 10 uur over de finish kom.
Hoewel ik nog steeds geen last heb van mijn benen wissel ik hardlopen af met wandelen. Mijn eindtijd begint met een 9 en het boeit mij totaal niet wat er na komt. Prima instelling vindt ik zelf.
Met nog 2km te gaan, gaan we eindelijk het spoor over in Grindelwald. Nog 100D+ en we hebben het gehad. Het ego van sommige mannen blijkt wel erg groot als ik er nog een soort van power walking uitpers en slalom tussen 2 mannen. Ik hoor een “no” links van mij en wordt al snel achterna gezeten door een Duitser. Als hij mij heeft ingehaald blijft hij door stampen zodat ik hem niet bij kan houden.
Ik kom oa Jonathan tegen en krijg te horen dat er nog 1 “kut klim” komt, maar dat ik er dan bijna ben. De Duitser stampt zo hard door dat ik hem moet waarschuwen dat ie naar rechts moet. Hoewel er al een vrijwilliger die kant op wijst. Helaas mogen we niet de kortste weg nemen.
De weg loopt iets naar beneden en als ik vervolgens naar links kijk weet ik wat Jonathan bedoeld. Welke sadist heeft dit verzonnen???? Er lijkt geen einde te komen aan deze laatste klim. Als je denkt dat je er bijna bent blijk je nog een klein stukje tot aan de openbare weg te moeten. Om de pijn te verzachten heeft er iemand een tuinslang met gaatjes opgehangen. Heerlijk dat water. Want hoewel de zon de hele dag amper geschenen heeft (gelukkig!!!!) was het goed warm.
Boven aangekomen mogen we onder luide aanmoedigingen nog een klein stukje door de winkelstraat, linksaf het plein over en tussen de hekken door waar ik Lisanne, Charissa en Marjolein zie staan.
Al high-fivend met de 3 dames ren ik verder naar de speciaal gebouwde finishbrug. Brug op, vlak stukje en “gevaarlijk” stijl naar beneden.
Onder aanmoediging van Marc ren ik over de finish en zet mijn horloge stil op exact 9u18min. Missie geslaagd!!!!
Dat wat in november 2014 nog “iets” te ambitieus leek, bleek maanden later prima haalbaar. En als ik nou maar fatsoenlijk zou kunnen afdalen, dan was een tijd binnen de 9uur misschien ook nog wel gelukt.
Mijn tijd is uiteindelijk goed voor een 33e categorie plaats (67 dames) en een 68e plaats overall (165 finishers).
Als de 16km en 51km lopers ’s avonds ervaringen aan het uitwisselen zijn, barst boven de 101km lopers het onweer los…. Gelukkig gebeuren er geen ongelukken en bereiken ook de 101km veilig het Mountain Hostel.
Marc, Charissa, Lisanne, Marjolein en Ferry bedankt voor de aanmoedigingen, de begeleiding en het eten. Het was super!!
En nu, nu is het tijd voor iets nieuws……